در حديثى از پيامبر گرامى اسلام صلّى اللّه عليه و آله چنين آمده است: «هر كس سوره طس سليمان (سوره نمل) را بخواند خداوند به تعداد كسانى كه سليمان را تصديق و يا تكذيب كردند، و همچنين هود و شعيب و صالح و ابراهيم را، ده حسنه به او میدهد، و به هنگام رستاخيز كه از قبرش بيرون میآيد، نداى لا اله الّا اللّه سر میدهد».

این که چرا در سوره‌ی نّمل دو بار «بسم الله الرحمن الرحیم» آمده است، روشن است. یکبار به خاطر ابتدای سوره است، چرا که اساساً این آیه مستقل است و تفسیرش در هر سوره به آیه‌ی بعد آن مرتبط می‌گردد، لذا گفته‌اند: «بسم الله الرحمن الرحیم * الحمدلله»، بسیار متفاوت است با «بسم الله الرحمن الرحیم * قل هو الله». سوره‌ی النّمل نیز با «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ * طس تِلْكَ آيَاتُ الْقُرْآنِ وَكِتَابٍ مُّبِينٍ‌» آغاز می‌شود. اما تکرار این آیه در سوره النّمل به خاطر همان ذکر نامه‌ی سلیمان به بلقیس است که با بسم‌الله الرحمن الرحیم آغاز شده است.

از همین ذکر در کلام وحی که قطعاً صادق است، متوجه می‌گردیم که عبارت «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ» به لسان انبیای سلف نیز جاری بوده است. یعنی سلیمان ننوشته که مثلاً «به نام آن که جان را آفرید»، بلکه به اسم الله، رحمن و رحیم آغاز نموده است.

البته چرایی و حکمت‌های آن بر می‌گردد به اسم «الله» و نیز سبقت اسم رحمت خداوند متعال بر دیگر اسامی او، که خود بحث مفصلی می‌باشد.