خدا انسان‌های گنهکار را نیز بندگان خود خطاب کرده است و دستور بر عدم ناامیدی داده و تاکید کرده است که تمام گناهان را میبخشد؛ از این رو بزرگترین گناه، ناامیدی از رحمت خداست.

آیه 53 سوره «الزمر» است: «استقُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ»؛ ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده‌اید، از رحمت خداوند ناامید نشوید که خدا همه گناهان را میآمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است.

آیه شریفه فوق یکی از مهمترین آیات قرآن کریم در مورد رحمت و غفران الهی است. این آیه با صراحت و تاکید اعلام میدارد که اگر بنده‌ای بر خویشتن ستم کرده بود و اهل گناه و عصیان به شمار میرفت، باز نباید از رحمت حضرت حق مأیوس باشد زیرا خداوند تمام گناهان را میآمرزد و او بسیار مهربان و بخشنده است.
از حضرت امیرالمومنین علی(ع) منقول است که فرمودند: «در قرآن کریم هیچ آیه‌ای به قدر آیه «یا عبادی الذین اسرفوا علی انفسهم...» گشایش‌آورتر نیست.(1) و نیز از رسول مکرم اسلام حضرت محمد(ص) روایت کرده‌اند که فرمود: «من دوست نمیدارم که دنیا و آنچه را که در آن است با این آیه معاوضه کنم.(2)
آری، حقیقت این است که این آیه انسانهای گنهکار را نیز، بندگان خدا خطاب کرده است و دستور بر عدم نامیدی داده و تاکید کرده است که خدا تمام گناهان را میبخشد و این اوج گشایش و امید برای بندگان گنهکار خداست که قصد توبه دارند و میخواهند به آغوش رحمت الهی بازگردند.